Steun voor Israel baseren op foutief aangehaalde teksten uit het Oude Testament over niet-Joden die je vandaag als vreemdelingen goed moet behandelen in het Groot Israel dat God sinds 1948 teruggaf aan zijn oude bondsvolk – dat lijkt mij een onzalige vermenging van geloof en politiek.

In het Nederlands Dagblad van 13 september werd aan een aantal woordvoerders van christelijke organisaties gevraagd wat men ervan vond dat de tweestatenoplossing weer in het regeerprogramma van het nieuwe kabinet staat.

Zoals te verwachten vond de directeur van ‘Christenen voor Israël’ het maar niets. De internationale uitspraak van de Verenigde Naties die in 1948 tot het ontstaan van de joodse staat Israël geleid heeft naast een beoogde Palestijnse staat is meer “een oplossing van buiten ten koste van de autonomie van Israël.” Zijn stellingname: “Laat Israël zijn eigen zaken maar oplossen.” Alsof je in het conflict tussen Oekraïne en Rusland zegt: een oplossing van buiten gaat ten koste van de autonomie van de Russische bevolking in de Donbass. Laat Putin zijn eigen zaken maar oplossen.” Niet voor niets vindt ‘Christenen voor Israël’ dat het huidige Israël eigenlijk de grenzen hoort te krijgen van het bijbelse Israël. Geloof in de eigen interpretatie van het Oude Testament gaat boven het accepteren van internationale uitspraken over een eerlijke verdeling van het land tussen Joden en Arabieren.

Zorgelijker vond ik de opmerking van de directeur van het Centrum voor Israëlstudiës (CIS). Dit centrum gaat uit van de Gereformeerde Zendingsbond, de Christelijke Gereformeerde Kerken en de Christelijke Hogeschool Ede. Men voelt zich verbonden met het Joodse volk en vraagt aandacht voor de positie en plaats van Israël in het heilsplan van God, en dat vanuit gereformeerd perspectief, nl. in aansluiting ‘bij een lijn in de traditie van de gereformeerde theologie, die via de Nadere Reformatie in ons land altijd veel oog heeft gehad voor de bijzondere positie van Gods uitverkoren verbondsvolk.’ (zie https://hetcis.nl/over-ons/visie).

Het CIS doet geen uitspraak over politieke kwesties tussen Joden en Palestijnen, dus laat ook in het midden of het de tweestatenoplossing ondersteunt. “Christenen voor Israël is voor één Joodse staat inclusief de Westbank. Het CIS kiest niet voor één oplossing, maar zoekt naar wegen waarin de mensen hier [in Israel/Palestina] vreedzaam kunnen leven. Als dat een tweestaten-oplossing is: prima! Als dat één staat is waarin iedereen gelijke rechten heeft: prima!’, twitterde Geert de Korte die als Israëlwerker aan het CIS verbonden is.

Dat zei hij in reactie op mijn tweet dat ook het CIS in het ND-artikel de tweestatenoplossing verwerpt. Want, had de directeur van het CIS gezegd: “In de Bijbel hebben er altijd vreemdelingen gewoond in het land, en de opdracht aan Israël is om goed met de vreemdelingen om te gaan.” Inderdaad wordt hier niet gezegd, dat de tweestatenoplossing van tafel moet. Ik heb ruiterlijk toegegeven dat mijn reaktie te kort door de bocht was. Maar tegelijk blijft het een zorgelijke opmerking. Het vermengt oud-testamentisch bijbelgebruik en huidige politiek met elkaar.

Met bovengenoemde uitspraak wordt namelijk, zoals ik daarna in een draadje op Twitter aangaf en dat ik hier in één artikel uitrol, de suggestie gewekt dat het bijbelse Israel gelijk staat aan de joodse staat Israel. Onvermeld wordt, dat deze politieke joodse staat sinds 1948 volgens internationaal recht gevestigd is op een deel van het geografische gebied tussen Jordaan en Middellandse Zee en dat de Arabische bevolking als gelijkwaardige partij ook recht heeft op een eigen staat. Bijna alle Arabieren verwierpen deze twee-staten-oplossing verworpen, want heel Palestina is heilige grond voor moslims en hooguit worden christenen en joden vanuit een welwillende houding als dhimmi’s = tweederangs burgers getolereerd. Maar omgekeerd doen veel Joden [de kolonisten op de Westbank en de extreem-rechtse partijen in het parlement en de regering] net zo: ze verwerpen de twee-staten-oplossing en willen heel Israel/Palestina, waar ooit een korte tijd (1.011 – 716 voor Chr.) hun voorouders over regeerden, annexeren voor één dominante bevolkingsgroep, waarbij de rest welwillend als vreemdeling en bijwoner getolereerd wordt

Het is erg ongelukkig dat het CIS de opdracht aan het O.T.-ische Israel m.b.t. vreemdelingen en bijwoners in haar midden één-op-één toepast op de huidige situatie door vreemdelingen in het bijbelse land en in het huidige Israel op één lijn met elkaar te stellen. Daarmee wordt (onbedoeld of onuitgesproken) de suggestie gewekt: de grenzen van het huidige Israel vallen samen met die van het O.T., incl. ‘Judea & Samaria’ (die je dan ook nooit ‘Westelijke Jordaanoever’ of ‘Westbank’ mag noemen). Dat is bedenkelijke theologie die in het N.T. nergens (figuurlijk en letterlijk 😊) grond vindt. Als er al een belofte aan dat deel van het joodse volk zou zijn zijn Messias verworpen heeft, wordt dat door geen enkele N.T.-ische bijbelschrijver aan een nieuwe landbelofte gekoppeld.

Niet door Jakobus in Handelingen 15:16-18 als hij over het herstel van het vervallen huis van David spreekt: Dan keer Ik terug op mijn schreden. Ik zal het vervallen huis van David herbouwen, wat is neergehaald zal Ik weer opbouwen. Ik zal dit huis doen herrijzen, zodat de mensen die overgebleven zijn de Heer zullen zoeken, evenals alle volken over wie mijn naam is uitgeroepen. Zo spreekt de Heer, die dit van oudsher heeft aangekondigd. Niet door Paulus in Efeziërs 6:3, waar hij de landbelofte verbreedt tot heel de aarde: Dan zal het u goed gaan en zult u lang leven op aarde. Niet door Petrus in 1 Petrus 2:9-10 in zijn uitleg van Exodus 19:6 en Hosea 1+2 over wie echt Gods volk is: Maar u bent een uitverkoren geslacht, een koninkrijk van priesters, een heilige natie, een volk dat God zich verworven heeft om de grote daden te verkondigen van Hem die u uit de duisternis heeft geroepen naar zijn wonderbaarlijke licht. Eens was u geen volk, nu bent u Gods volk; eens werd u ontferming onthouden, nu ontvangt u Gods ontferming.

De vermenging van religie en politiek door christenen die iets met het joodse volk en de staat Israel hebben is enorm schadelijk, zowel voor de politiek als voor het christelijk geloof. Wat betreft de politiek: door te verwijzen naar de vreemdeling in het O.T.-ische Israel legitimeer je de kolonisatie van de Westbank in strijd met alle internationale afspraken – ook al keur je het landjepik door terrorkolonisten af, evenals het regeringbeleid dat eigendomsrechten (Tent of Nations) van de niet-Joodse bevolking, die daar soms al vanaf 400 na Chr. woont, met de voeten schendt.

Als je als christelijke organisatie niks kritisch over joodse kolonisten of de Israelische regering wilt zeggen, omdat je je niet politiek wilt profileren, maar vervolgens vanuit het O.T. wel (bewust CvI of onbewust – CIS) konklusies trekt over wie + wat bij ‘Israel’ hoort, maak je impliciet wél een keus, nl.: Joden hebben meer recht op een Groot Israel dan de overige bewoners die daar al veel langer of net zo lang wonen op hun eigen zelfstandige staat – en het maakt niet uit dat de internationale gemeenschap daar al 80 jaar anders over oordeelt. Ondertussen vervreemden we daarmee al onze medechristenen in het Midden-Oosten: zij, die geen vreemdelingen of bijwoners meer zijn, maar medeburgers van de heiligen en huisgenoten van God (Efeziërs 2:19 – HSV), zijn minder belangrijk dan aanhangers van de joodse religie die bewust Jezus als Messias verwerpen.

Dat krijg je als de visie op Israel zo belangrijk wordt, dat het welhaast een tweede geloofsanker wordt. Van zulke ankers zijn we in onze vroegere GKV – nu NGK net een beetje af. Bij ons stond Christus jarenlang in de schaduw van zijn kerk. Helaas zie ik nu hetzelfde gebeuren. Namelijk: vanuit een overdreven Israel-liefde komt Christus in de schaduw van het joodse volk te staan. Welke schadelijke gevolgen dat heeft voor het christelijke geloof uit) zie je bij ds. Henk Poot, een vooraanstaand Christenen-voor-Israel-man die alle Joden op voorhand zalig verklaart. Hij schrijft [op blz. 88 van zijn boek ‘De Koning der Joden’: “Ook omwille van hen, de vaderen, Abraham, Isaak en Jakob blijven alle Israëlieten geliefden van God. En of geheel Israël dan ook werkelijk geheel Israël is? Waarom niet? Ontfermt God zich soms alleen over hen die het geluk hebben om te leven als de Messias op aarde verschijnen zal?”

Geef mij tegenover deze partiële alverzoening buiten het geloof in Jezus om dan maar de nuchter-bijbelse visie van bv. ds. Henk de Jong, die ooit [in zijn artikel ‘Gods blijvende trouw aan Israël volgens Romeinen 11:25-26’] schreef: “Laat ik zeggen dat ook ik net als Paulus mijn verwanten naar het vlees heb over wie ik een gedurige smart voel: al die gedoopte Europeanen die behoren tot de kring van het verbond maar die het bloed van dat verbond waardoor zij geheiligd waren onheilig achten en zelfs vertrappen (Hebr. 10 : 29). Het verdriet daarover staat mij nader dan over het ongeloof van de Joden uit Paulus’ dagen.”

Tenslotte: ik ben pro-Israel. Intense jodenhaat is m.i. de oorzaak van alle ellende. Daar zit de duivel achter. Maar niet op een exclusieve manier. De duivel zit ook achter christenhaat door communisten en moslims en achter moslimhaat door hindoes en boeddhisten. En nu voor het eerst in de geschiedenis Joden in Israel zich niet lijdzaam naar de slachtbank laat leiden, maar terecht (en soms: te) ongenadig hard terugslaan, wordt het er niet beter op met die jodenhaat – zie mijn blog.  

Even terzijde: typerend is wel, dat 2 miljoen Palestijnse, niet-Joodse Israelische staatsburgers onder geen beding willen ruilen met hun 2 miljoen Palestijnse volksgenoten die in Gaza onder de diktatuur van Hamas zuchten, en ook niet met de 3 miljoen Palestijnen op de Westbank.

Maar steun voor Israel baseren op foutief aangehaalde O.T.-ische teksten over niet-Joden die je vandaag als vreemdelingen goed moet behandelen in het Groot Israel dat God sinds 1948 teruggaf aan zijn oude bondsvolk – dat lijkt mij een onzalige vermenging van geloof en politiek.

Tot zover mijn draadje. Wat ik er op Twitter niet bij schreef was, dat ik mij helemaal kan vinden in de woordvoerder van de PKN. Die zei dat zijn kerk al in 2008 uitgesproken heeft dat zowel Israel als de Palestijnen recht hebben op een zelfstandig bestaan en dat voor de kerk het internationaal recht bij uitstek het oriëntatiepunt is voor een oplossing van het conflict in het Midden-Oosten. Daar zeg ik ‘amen’ op.