De kruisweg van onze Here Jezus Christus wordt wel de ‘Via Dolorosa’ genoemd. Elk jaar leggen duizenden pelgrims vlak voor het Paasfeest dezelfde weg af als Jezus toen is gegaan. Toen was het nog van de stadspoort naar de kruisigingsplaats buiten de stad. Nu gaat het door vier vrij smalle straten van de burcht Antonia naar de Heilige Grafkerk, die gebouwd is op de plaats waar Jezus zou zijn begraven. Tijdens die pelgrimstocht langs de kruisweg komt men veertien plaatsen tegen, waar men stilstaat bij een bijzondere gebeurtenis op de kruisweg. Dat worden de veertien staties genoemd. Sommige van die momenten zijn aan de bijbel ontleend, anderen zijn uit de traditie komen opzetten. De eerste statie is in de burcht Antonia. Daar sprak Pilatus (on)recht en werd Jezus ter dood veroordeeld. De veertiende is, dat de dode Jezus in het graf gelegd wordt.

Statie 8 op de Via Dolorosa is ontleend aan het wat onbekende moment dat Jezus een aantal vrouwen langs de weg toespreekt. Het moment staat beschreven in Lukas 23: ₂₇ Een grote volksmenigte volgde Jezus, waaronder veel vrouwen die over Hem weeklaagden en zich op de borst sloegen. ₂₈ Jezus keerde zich echter naar hen om en zei: ‘Dochters van Jeruzalem, huil niet om Mij. Huil liever om jezelf en je kinderen.

Hiermee wil Jezus de vrouwen duidelijk maken: over mijn dood hoef je niet te huilen, want Ik weet voor wie Ik het doe: voor jullie en voor heel de mensheid. Als je toch wilt huilen, huil dan vooral over jezelf en stort je tranen over al die mensen die een leven leiden zonder dat ze in Mij geloven. Want, zei Jezus al eens eerder, wie in de Zoon gelooft heeft eeuwig leven, wie de Zoon niet wil gehoorzamen zal dat leven niet kennen; integendeel, Gods toorn blijft op hem rusten. (Joh. 3:36).

Het is trouwens opvallend dat in heel de lijdensgeschiedenis van Jezus mánnen een negatieve rol spelen met hun haat, hun kromme rechtspaak, hun geweld  en hun wreedheid.

Vróuwen daarentegen tonen keer op keer hun menselijk gevoel voor Jezus. In Matteüs lezen we, hoe de vrouw van Pilatus, Claudia, het voor Hem opneemt. In Lukas zijn het de vrouwen uit Jeruzalem, die Hem beklagen. Met Pasen zijn het de vrouwen uit Galilea die in de vroege morgen het graf opzoeken om Jezus de laatste eer te bewijzen. Daaruit spreekt hun grote liefde voor en diepe medelijden met Jezus. Kunnen vrouwen dat beter opbrengen dan mannen? Schamen zij zich er minder voor om dat openlijk te tonen? Durven vrouwen eerder voor hun geloof in Jezus uit te komen? Omdat ze gevoeliger zijn, minder behoefte hebben om zich te bewijzen en voor de buitenwacht een bepaald beeld in stand te houden?

Wat denk je: zouden mannen met al hun stoerheid en grote woorden niet een voorbeeld kunnen nemen aan de manier waarop vrouwen met het geloof omgaan?

Dochters van Jeruzalem

… toen keek Hij om en sprak ons aan.

– Wij liepen huilend met de Meester mee, de hele

kruisweg langs van Pontius naar Golgota,

achter vervangend kruisdrager Simon van Cyrene.

Wij klaagden ach en wee om Hem die wij verloren –

Waarom zijn jullie aan het krijten

om Mij? – wij hoorden er een verwijt in –

Huil om jezelf en om je kinderen. Straks zal

de hele stad, het hele land wenen en om

haar verwoesting galmen van bitter, stil verdriet.

Waarom zagen jullie niet, dat mijn kruisweg

naar jullie stad bedoelde om haar vrede te dienen?

“… de vrouwen steeds afzonderlijk van de mannen,”

zegt de profeet. Zo rouwen wij als om een enig Kind.

Lopen er ook huilende mannen mee?

(bij Lucas 23: 26-31; Zacharia 12:10-14)

Ruinen, 15 april 2025

Arjan Minnema