Het zijn zware weken. We zitten al weer een aantal weken in de lockdown.
Een avondklok. Heel erg beperkt bezoek.
Misschien duurt het zelfs wel langer voordat er licht aan het eind van de tunnel is.
Eenzaamheid ligt op de loer. Dat kan leiden tot depressie. Of tot frustratie.
Hoe houden we oog voor elkaar?
Door de kracht van de liefde van Jezus!
Dat is een liefde die het niet bij woorden laat.
Ik zat wat te bladeren in 1 Tessalonicenzen.
Ik kwam daar hele praktische oproepen tegen.
Het zijn ‘zaklantaarn-teksten’. Door die aan te klikken, krijg je weer even scherp voor ogen hoe we met elkaar de crisis door kunnen komen.
Ik bid de Heer Jezus dat Hij jullie liefde voor elkaar en ieder ander nog sterker zal maken.
Jullie doen dat al, maar wij sporen jullie aan dat nog veel meer te doen.
Blijf elkaar troosten en steunen, zoals jullie trouwens al doen.
Streef altijd naar het goede, zowel voor elkaar als voor ieder ander.
Paulus vraagt om aandacht voor elkaar als mede-gelovigen.
En hij vraagt om aandacht voor de mensen om ons heen.
Zijn oproep is gericht aan christenen die dat al heel goed doen.
Maar nu de situatie het nodig heeft: doe er nog schepje boven op!
Hoe doe je dat vandaag, in deze crisistijd, als christen ?
Dat kan op drie manieren.
1/ Begin bij jezelf.
Kijk eens om je heen. Welke mensen ken je? In de kerk en in de buurt waar je woont? Wie hebben het in deze periode extra moeilijk? Wie durf jij te vragen als jij het moeilijk hebt?
2/ Wees samen actief.
Gelukkig hoef ik geen christen in m’n eentje te zijn. Jezus, onze Heer, geeft ons aan elkaar als broers en zussen in het geloof. Dat begint al bij twee of drie mensen die in zijn naam bij elkaar komen. Dus doe ook samen dingen, als kerkelijke kring / wijk, of met je christelijke overbuurvrouw. Juist nu de grote samenkomsten niet meer kunnen, zijn de kleine ontmoetingen vol betekenis.
3/ Doe een beroep op de mensen in je kerk.
De meeste kerken hebben een dominee/voorganger, ouderlingen/oudsten, diakenen, bezoekbroeders & -zuster, jongerenwerkers of ouderenpastoraat. Allemaal mensen die er zijn om je te bemoedigen als je het moeilijk hebt. Je mag ze bellen, mailen en schrijven: ze luisteren graag. Je mag ze zelfs uitnodigen (één tegelijk :-). Ze komen graag.
Speciaal in deze veertigdagentijd een tip voor alle kerkelijk werkers:
nodig gemeenteleden voor een pastoraal ommetje op de dagen dat je aanwezig bent. Plaats een oproepje op de gemeente-app, via de gemeente-mail of in het gemeente-blad:
Zin om een eindje te lopen?
en geef de gelegenheid om bv. tussen 12:30 en 13:15 samen een rondje te maken.
Liefde die in praktijk gebracht wordt, is zichtbaar geloof.
Daarover schrijf Paulus aan de christenen in Tessalonica:
In al onze nood en ellende voelen we ons gesterkt door uw geloof, want wij leven weer op, nu opnieuw blijkt dat de Heer uw fundament is.
Laten we zo met elkaar deze pittige periode doorgaan.
Op weg naar Pasen. Via Goede Vrijdag.
De eerste indruk die je krijgt is die van een boer die onverstoorbaar verder gaat met zijn werk. Al staat de hele wereld in brand, hem raakt het niet, want het werk op het land is nooit af. Als je het hele gedicht op je laat inwerken, kom ik toch tot een andere conclusie. De boer ploegt onverstoorbaar voort omdat hij zich bewust is van zijn goddelijke roeping. God Zelf heeft na de zondvloed immers gezegd: ‘Zolang de aarde bestaat, zal er een tijd zijn om te zaaien en een tijd om te oogsten.’ (Genesis 8:22).
Aan het eind van het morgenprogramma overhandigde Gerhard Rijksen van uitgeverij Gideon aan Herman van Wijngaarden het eerste exemplaar van zijn boek Om het hart van homo’s – pastoraat aan homoseksuele jongeren (202 blz., € 14,95). Gerhard liet weten erg blij met dit boek te zijn, want christelijke jongeren met een homoseksuele geaardheid hebben het dubbel moeilijk: in de kerk en in maatschappij. Hij verwees naar de poster ‘Hier is homo (g)een scheldwoord’. Laatst riep een speler van een jeugdelftal waar zijn zoontje in voetbalde na een overtreding keihard: ‘Kankerhomo!’ tegen zijn tegenstander. De scheidsrechter hoorde het, maar deed er niets tegen. Hoe belangrijk is het dan dat homo-jongeren in de kerk wel gezien en gehoord worden, waartoe de andere poster oproept.
Herman van Wijngaarden hield eerst een verhaal over de plaats van de kerk in de beleving van homoseksuele jongeren. In het pastoraat gaat het vooral om luisteren, interesse tonen, betrokkenheid en liefdevol doorvragen. Helaas blijkt nog vaak, dat de kerkelijke gemeente niet als een veilige plaats ervaren wordt. Herman heeft daar zelf onderzoek naar gedaan onder ongeveer 30 christelijke homo-jongeren. Op de vraag: ‘Wie hebben er een positieve rol gespeeld in het acceptatieproces als homo?’
Bovenstaande drie punten gelden voor alle christelijke homo-jongeren (en –ouderen). Voor jongeren die ervoor kiezen single te blijven, volgen er nog vier pastorale adviezen:
Hart van Homo’s “is een plek waar deze jongeren in alle rust en veiligheid kunnen zoeken naar wie ze zijn als mens – gelovig en homoseksueel.”
In de afgelopen week werd op Facebook, op Twitter en in de krant een discussie gevoerd over hoe zinvol de gewoonte is om het Wilhelmus aan het eind van de kerkdienst te laten zingen. De een vond het taalgebruik echt te ouderwets (‘vrij onverveerd, Hispanje’). Een ander vond het een te nationalistisch volkslied dat je niet meer met goed fatsoen kunt zingen nu de Nederlandse kerken zoveel leden die uit andere landen afkomstig zijn kennen. En een derde persoon vond dat je met het Wilhelmus de mensen buitensloot die republikein zijn. Tenslotte zei iemand dat je als christen je aardse nationaliteit niet zo moet promoten, omdat we burgers van het hemels koninkrijk zijn. En als je al deze argumenten bij elkaar optelt, heeft een steeds groter deel van de kerkgangers moeite met het Wilhelmus. Dus moeten we het als kerk niet meer willen, die verplichte twee (of drie) coupletten van het Wilhelmus.
Ernst Leeftink - Predikant / Pastor in de Nederlandse Gereformeerde Kerken 